شیخ آقا بزرگ

محمد رضا حکیمی نویسنده، فقیه، محقق، مدرس، ویراستار، فیلسوف، اسلام شناس، نظریه پرداز، پژوهشگر، مترجم، کتاب شناس، شاعر و اندیشمند ایرانی در چهاردهم فروردین ماه سال ۱۳۱۴ شمسی در مشهد چشم به جهان گشود. پدرش عبدالوهاب، از یزد به مشهد مهاجرت کرده بود، و به کسب و کار در بازار اشتغال داشت.

حکیمی از نوجوانی وارد حوزه علمیه شد. به لباس روحانیت درآمد و نزد محمد تقی ادیب نیشابوری، آیت الله شیخ مجتبی قزوینی خراسانی، هاشم قزوینی، عبدالنبی کجوری، علی اکبر الهیان، آیت الله العظمی سید محمد هادی میلانی، آیت الله میرزا احمد مدرس یزدی، شیخ اسماعیل نجومیان، علی نمازی شاهرودی، غلامحسین محامی بادکوبه ای، حاج سید ابوالحسن حافظیان و حاجی خان مخیری به تحصیل مقدمات و سطح، خارج فقه و اصول، کلام، فلسفه، ادبیات عرب، اوفاق، رمل، نجوم و تقویم پرداخت.
او اجازه حدیثی به سال ۱۳۴۲ از شیخ آقا بزرگ تهرانی دریافت کرد.
او پس از این با مشکلاتی که در حوزه به چشم دید از لباس روحانیت خارج شد. از سال ۱۳۴۵ به همکاری با بنیاد فرهنگ ایران، شرکت سهامی انتشار و موسسه فرانکلین پرداخت و به سال ۱۳۵۵ به تدریس در دانشگاه تهران سرگرم شد. او هیچ گاه ازدواج نکرده و تاکنون تجرد گزیده است.
نثر حکیمی نثری ساده و در عین حال جذاب و گیرا است که نمونه های آن در کتاب های درسی نیز گنجانده شده.
مقالات حکیمی پرشمارند و کتاب های وی هریک بارها به چاپ رسیده اند. شاید کتاب الحیاه وی در زمینه مذهب، انسان، زمان و زندگی مهم ترین اثر او باشد. این کتاب درصدد است تا مکتب اقتصادی اسلامی را نمایان کند.
الحیاة موسوعه ای حدیثی و موضوعی است که با همکاری دو برادرش محمد حکیمی و علی حکیمی فراهم آمد و سپس با ترجمه احمد آرام انتشار یافت.
بیشتر آثار استاد از سوی دفتر نشر فرهنگ اسلامی در تهران به چاپ می رسید اما در سال های اخیر انتشارات دلیل ما کتاب های استاد حکیمی را نشر می دهد. آثار او به زبان های عربی، انگلیسی و کردی ترجمه شده است.
کتاب های او جلدی ساده دارند، زمینه ای سفید با یک دایره قرمزرنگ در بالا که نشان دهنده نهضت سرخ تشیع است.
آثار او بیشتر در قطع رقعی به چاپ می رسند و در آغاز آن این کلمات به چشم می خورد:
درود بر مهدی، زنده کننده قرآن و نجات دهنده انسان.
وی در ابتدا در هر کتاب به زندگی یکی از افراد تاثیرگذار می پرداخت: شرف الدین، آقابزرگ، میرحامدحسین، علامه امینی، امام خمینی و… پس از این به جای توجه به اشخاص به شناساندن راه افراد پرداخت. تلاش اصلی او مبارزه با فقر و گرسنگی، برقراری عدالت و زمینه سازی برای دوران ظهور است. او اجرای عدالت را مهمترین نشانه جامعه اسلامی می داند.
از آثار او است:
خورشید مغرب: غیبت، انتظار، تکلیف، درباره امام زمان (عج). یادنامه علامه امینی. شیخ آقا بزرگ. آنجا که خورشید می وزد. دانش مسلمین. بیدارگران اقالیم قبله. مکتب تفکیک، ۱۳۷۵٫
و...