دُعای ابوحَمزۀ ثُمالی (بخش سیزدهم)
دُعای ابوحَمزۀ ثُمالی (بخش سیزدهم)
روایتی از حضرت امام سجّاد (علیهالسلام)
با ترجمه فارسی: غلامعلی حدّاد عادل
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
اللّٰهُمَّ إِنِّى کُلَّما قُلْتُ قَدْ تَهَیَّأْتُ وَ تَعَبَّأْتُ وَ قُمْتُ لِلصَّلاهِ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ ناجَیْتُکَ أَلْقَیْتَ عَلَىَّ نُعاساً إِذا أَنَا صَلَّیْتُ وَ سَلَبْتَنِى مُناجاتَکَ إِذا أَنَا ناجَیْتُ مالِى کُلَّما قُلْتُ قَدْ صَلُحَتْ سَرِیرَتِى وَ قَرُبَ مِنْ مَجالِسِ التَّوَّابِینَ مَجْلِسِى عَرَضَتْ لِى بَلِیَّهٌ أَزالَتْ قَدَمِى وَ حالَتْ بَیْنِى وَ بَیْنَ خِدْمَتِکَ